Με τη μεταγραφή του η ποδοσφαιρική απλότητα δεν κέρδισε. Πιθανώς ούτε η ηρεμία των αποδυτηρίων. Αυτό είναι, όμως, το τίμημα που πρέπει να πληρώσει κάποιος για το ταλέντο του Ράφικ Ζοχέιρ Τζιμπούρ. Κομματάκι ακριβό, μοιάζει, αλλά κρατήστε το ταμείο για το φινάλε. Μαζί με το όποιο χειροκρότημα έχει απομείνει. Άλλωστε, με τον Τζιμπούρ ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος. Το πιστοποιούν οι εκρηκτικές αντιθέσεις, κυρίαρχο στοιχείο της καριέρας του μέχρι σήμερα. Αντιθέσεις ενοχλητικές και κοφτερές, αλλά σίγουρα συμβατές με την προσωπικότητα του Αλγερινού.
Ο ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΡΑΦΙΚ
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς… Από την εποχή που έπαιζε στη Λα Λουβιέρ μέχρι και σήμερα, τα κατορθώματα του Ράφικ γεμίζουν αιγυπτιακό πάπυρο και βάλε. Στο Βέλγιο πήρε τρακτέρ και όργωσε το βοηθητικό γιατί τσακώθηκε με τον φροντιστή, στον Εθνικό Αστέρα οι ρεπόρτερ έγραφαν ότι σε μια προπόνηση κυνηγούσε τον Τυνήσιο… κόουτς, στον Ατρόμητο έκανε ντου στον βοηθό του Παράσχου ενώ παλιότερα είχε ρίξει και μια… σφαλιάρα στον Χάλαρη, στην ΑΕΚ έκανε τον Σκόκο ασήκωτο, την ώρα που οι σχέσεις με τον Μπάγεβιτς ήταν πάρε τον έναν και βάρα τον ίδιο (εν προκειμένω τον Ντούσκο) ενώ με τον Χιμένεθ παραλίγο να πέσουν καρπαζιές για το τίποτα.
ΤΖΕΜΠΟΥΡ Ο ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ
Στο σύμπαν Τζιμπούρ οι ατέλειωτες εκρήξεις εναλλάσσονται τόσο άξαφνα και αδικαιολόγητα, σχεδόν όσο τα μαγικά του αγγίγματα στη μπάλα. Διαβάζοντας, λοιπόν μετά τη νίκη στο «Κλ. Βικελίδης», ότι ο Ερνέστο Βαλβέρδε είναι ξετρελαμένος μαζί του, αναρωτήθηκα με πιο τρόπο μπορεί ο Βάσκος να κρατήσει την «βόμβα» στα χέρια του χωρίς να εκραγεί. Δύσκολο το εγχείρημα, ομολογουμένως. Και εφικτό μόνο αν ο κόουτς προσπαθήσει να τον κατανοήσει. Να δει πέρα από τον ποδοσφαιρικό μικροαστισμό που τον αντιμετώπισαν οι υπόλοιποι προπονητές τύπου Παράσχου. Να δει ποιος πραγματικά είναι ο Τζιμπούρ.
Κάποτε ο Γάλλος ρόκερ Ζαν-Λουί Μουρά είχε πει για τον Ζινεντίν Ζιντάν: «Χαμογελά σαν τη Μητέρα-Τερέζα και μορφάζει σαν μανιακός δολοφόνος. Κανείς δεν ξέρει αν είναι άγγελος ή δαίμονας…». Μια παρομοίωση που εκφράζει πολλούς Αλγερινούς -μεγαλωμένους στη Γαλλία. Ατίθασοι, με μια έμφυτη ανάγκη να αποδείξουν στον κόσμο ποιοι είναι. Που ανήκουν. Είτε με γυμνές γροθιές, είτε με το ταλέντο τους, πολλές φορές και με τα δύο.
Κάποτε ρώτησαν τον Ζιντάν γι’ αυτό κι εκείνος απάντησε: «Για μένα το σημαντικότερο πράγμα είναι ότι γνωρίζω ακόμη ποιος είμαι. Κάθε μέρα σκέφτομαι από που ήρθα και νιώθω περήφανος για ό,τι είμαι: πρώτα ένας Καμπίλ από την Castellane, έπειτα ένας Αλγερινός από τη Μασσαλία κι ύστερα ένας Γάλλος».
Ο ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΤΖΕΜΠΟΥΡ
Ο Τζιμπούρ παλεύει εδώ και χρόνια με τις δικές του αντιθέσεις. Τις κουβαλά στο DNA του, όποιος δεν τις αντιλαμβάνεται είναι σαν να τις αμφισβητεί. Μακάρι ο Βαλβέρδε να προσφέρει κατάλληλη στέγη σε αυτόν τον αγριεμένο νομάδα του ποδοσφαίρου. Ο Έβαλντ Λίνεν το έκανε πριν από χρόνια και κέρδισε ένα απρόσμενο στοίχημα. Ειδάλλως, καλή μας τύχη με τον πιο ταλαντούχο τρελό που κυκλοφορεί στα ποδοσφαιρικά λημέρια μας…
Υ.Γ.: «Ράφικ» στα αραβικά σημαίνει «φίλος» ή «φιλικός». Ο νονός του Τζιμπούρ είχε περίσσευμα χιούμορ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου