Μια ζωή στα τέσσερα...

Η απόσταση των τεσσάρων βαθμών που χωρίζουν -μέχρι νεωτέρας- τον Ολυμπιακό από τον Παναθηναϊκό, μόνο τυχαία δεν έχει δημιουργηθεί. Αντιθέτως, υπάρχουν εξηγήσεις που, συμπτωματικά ή όχι, είναι τέσσερις...!

1. Προπονητής: Βαλβέρδε vs Φουρειρα

Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης εξ αρχής… Όταν ο ένας έχει φτάσει στον τελικό του Κυπέλλου UEFA και έχει κοουτσάρει ήδη στα 46 του χρόνια τρεις ομάδες του καλύτερου πρωταθλήματος στον πλανήτη και ο άλλος δουλεύει για πρώτη φορά στην καριέρα του σε σύλλογο, δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Για τους δύσπιστους όμως…

Πρώτα απ’ όλα, η διαχείριση του υλικού. Και οι δύο προπονητές έχουν στα χέρια τους ένα πολυπρόσωπο ρόστερ, όμως τη διαφορά την κάνει η διαχείρισή του. Ο Βαλβέρδε έχει κάνει ιδανικό σχεδόν rotation, αφού έχει τουλάχιστον δύο παίκτες σε κάθε θέση. Μιραλάς-Πάντελιτς-Μήτρογλου στην επίθεση, Ρόμενταλ-Φετφατζίδης στη δεξιά πλευρά, Ραούλ Μπράβο-Χολέμπας στη θέση του αριστερού μπακ, Ντουντού-Ουρτάδο ως κόφτες.

Την ίδια στιγμή, ο Φερεϊρα έχει «χαθεί» με παίκτες που ήρθαν μετά βαΐων και κλάδων το καλοκαίρι, όμως είτε δεν παίζουν (Γκοβού, Πλεσί, Φερνάντες, Ιωαννίδης) είτε αγωνίζονται και δεν τους παίρνει χαμπάρι κανείς (Λουίς Γκαρσία, Μπουμσόνγκ).Σε συνδυασμό μάλιστα με τις εμφανέστατες διαφορές στη φυσική κατάσταση, ο Ολυμπιακός «πετάει» στον αγωνιστικό χώρο, τη στιγμή που ο πρέσβης δυσκολεύεται να πάρει τα… πόδια του, με αποτέλεσμα να «ζορίζεται» κάθε φορά που βρίσκει απέναντί του έναν σοβαρό αντίπαλο.

2. Άμυνα: Μέλμπεργκ-Αβραάμ vs Μπουμσόνγκ-Σαριέγκι

Η πρωτεύουσα ειδοποιός διαφορά στον αγωνιστικό χώρο ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι η άμυνα. Το δίδυμο Μέλμπεργκ-Αβραάμ «έδεσε» από πέρυσι κιόλας, ακόμη και σε μία χρονιά που δεν ήταν ιδανική για τον Ολυμπιακό και φέτος που δεν χρειάζεται να τρέχουν για… όλους, πραγματικά αποτελούν εγγύηση. Απόδειξη; Παθητικό 3 γκολ σε 7 ματς.

Στην αντίπερα όχθη, μόνο που δεν έχουν βάλει τα… κλάματα με την επιλογή του Μπουμσόνγκ για «killer» στην άμυνα. Ο Γάλλος έχει ήδη προσφέρει στιγμές άφθονου γέλιου σε όσους καταφέρνουν να μείνουν… ξύπνιοι στα ματς του Παναθηναϊκού, ενώ ο παρτενέρ του, Γιόσου Σαριέγκι, είναι λίγο-πολύ γνωστός σε όλους για τα κατορθώματά του. Παράδειγμα η… ασίστ στον Τζιμπούρ στο παιχνίδι της Κυριακής. Αποτέλεσμα; Παθητικό 6 γκολ σε 7 ματς! Σχεδόν δηλαδή ένα γκολ ανά παιχνίδι.

3. Σκοράρισμα: Πλουραλισμός vs Σισέ

Βέβαια και στον τομέα της επίθεσης τα πράγματα δεν έχουν και μεγάλη διαφορά. Ο Ολυμπιακός είναι ομάδα που όταν την αντιμετωπίζεις πραγματικά δεν ξέρεις από πού θα… σου ‘ρθει. Οκτώ παίκτες έχουν μοιραστεί τα 14 γκολ που έχει πετύχει η ομάδα του Βαλβέρδε: Ριέρα (3), Μιραλάς (2), Πάντελιτς (2), Τοροσίδης (2), Μέλμπεργκ, Φουστέρ, Φετφατζίδης και Μήτρογλου (το 14ο είναι αυτογκόλ του Φυτανίδη). Αν μη τι άλλο, μιλάμε για πλουραλισμό στην επίθεση.

Αντιθέτως; Σισέ (5), Κατσουράνης (2), Νίνης, Πετρόπουλος, Σπυρόπουλος και Βύντρα. Έξι παίκτες έχουν πετύχει τα 11 γκολ του Παναθηναϊκού και σχεδόν τα μισά από αυτά είναι από τον Σισέ. Ο Παναθηναϊκός έχει έλλειψη προσωπικοτήτων στην 11άδα του και αν δεν σκοράρει ο Γάλλος…

4. Δημιουργία φάσεων: Χάνεται το τόπι vs Χαμένοι στη μετάφραση

Τελευταίος και καθοριστικότερος παράγοντας είναι το θέαμα που παρουσιάζουν οι δύο ομάδες στον αγωνιστικό χώρο. Το τελικό αποτέλεσμα δηλαδή. Με μία πρόχειρη σκέψη θα αρκούσε να αναλογιστεί κανείς αν ο Παναθηναϊκός έχει πιάσει έστω σε ένα παιχνίδι του φέτος τον ρυθμό που είχε ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίωρο με τον Άρη. Μην ψάχνετε… Άδικος κόπος. Και συγκρίνουμε μία ομάδα που είναι καινούργια, με μία ομάδα που είναι -υποτίθεται- «δεμένη» από πέρυσι.

Θέλετε και αποδεικτικά στοιχεία; Τελικές προσπάθειες: Ολυμπιακός 127. Παναθηναϊκός 87. Ασίστ: Ολυμπιακός 8. Παναθηναϊκός 6. Απλώς φανταστείτε ο Ολυμπιακός να βρει λύση και στο πρόβλημα που παρουσιάζει στο σκοράρισμα (παρότι έχει την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα) και αναλογιστείτε πώς θα εκτοξευθούν οι παραπάνω αριθμοί…